7.12.11

historias de tren II

















Insistió tanto que no tuve más remedio que ponerle un final a la historia antes de llegar a Porto, temiendo que se me agarrara como una lapa y no me dejase gozar, como siempre hago, de la melancolía de la ciudad...




... Todo esto es para decirte que cada momento ha sido una pompa de jabón en el aire, hermosa y mágica en el corto espacio que habita antes de reventar; para decirte que se nos ha escapado otra vez un invierno de frío afuera porque no hemos encontrado un cristal donde apoyar los ojos; para decirte que solo los claveles de viento viven del aire, pero no vuelan, necesitan la solidez de una ventana, un árbol o el hierro de un balcón al que agarrarse; para decirte que no logro sacarme el frío de dentro al faltarme medio corazón; que el desamor se mastica en el aire, se huele. Y que se vive mal, aunque se vive, con medio corazón...

5 comentarios:

  1. Bella historia de un viaje complicado ¿tendrá final feliz?

    ResponderEliminar
  2. ...Que se vive com meio coração..?
    Estás muito optimista!
    Espera pelo final da história,até veres que...também com nenhum coração se vive!
    Pois...

    ResponderEliminar
  3. A penas cunha pizca basta, a penas cun medio recordo... O compricado e vivir con el!!!
    E hoxe penso que a nosa avoa leva 99 anos nos que o corazón nunca deixou de latir case cen veces por minuto... Encantaríame ter un chisco do seu corazón como herencia, herencia desas que se aprenden...

    ResponderEliminar
  4. ... aunque se vive... mal... aunque se vive... (bucle)...

    ResponderEliminar
  5. Che!, usted no tiene edad para andar así, de conformista... Bueno, lo tomaré como consejo

    ResponderEliminar

                       De mi Banco de...              Para que no me olvi...              De Pancho Salmerón           ...