Las mareas vivas dejan las playas vírgenes de pisadas. Está la arena intacta. La luna se ha llevado los ecos de las voces de todos los amantes. Donde todo era mar, todo ahora tierra. Un vacío que duele. Parece que las olas tomaran alca-seltzer. Y el tiempo, tan abajo. Todo perfecto tan fuera de su ser, como un vacío inmenso
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
De mi Banco de... Para que no me olvi... De Pancho Salmerón ...
-
Non teñas medo de mentir non é xa tempo a procurar amarre firme a este carocho sen alento, deixa estar. Pero non d...
-
Los senderos se reparten como venas por territorios propios en los paisajes para guiarnos en nuestros paseos, pero esta pr...
sen querolo, entrei aquí, tecleando mal o nome do teu blogue.
ResponderEliminarsaúdos
http://mardamunt.blogspot.com/
Demasiado profético damunt, lémbrese do quentiño da man... Un pracer
ResponderEliminarPordiós, qué bonito.
ResponderEliminarQuesajerá!
ResponderEliminar