Onte, non sei porqué, unha cegoña sobrevoaba o ceo frío de Piornedo. Os veciños aos que sempre compro patacas e castañas empenáronse en que tiña que subir á casa a quentarme un pouco, abriron o forno da cociña de leña para que secara e, na brasa, espichado nun arame asei un chourizo estupendo que me deron a comer con pan quente. Falamos do tempo, da nevarada inmensa da fin de semana anterior, de Barcelona onde traballan seus dous fillos e do moito que apreciamos o pan e sin embargo deixamos todo o terreo a monte, se sementar. Acababan de chegar da feira, de Verín, non mercaron nada, non había necesidade "é que soamente dous días ao mes sobe a liña ate o pueblo e aproveitamos".
Acordeime dun lugar nos Andes, unha casa pequena e un cercado máis pequeno aínda, a case catro mil metros de altitude, onde vivía unha rapaza, a súa nai e catro ou cinco cabras ananas e outras tantas llamas. Facía dous anos que seu pai morrera e elas seguían vivindo alí porque o fixeran sempre. Unha vez cada mes, se as chuvias non o impedían, baixaban a La Loma a vender cabritos ou gorros de la e comprar patacas, e alí quedaban unha semana ata que, creo recordar que o carteiro, subía de novo a San Antonio de los Cobres (é curioso, vexo estes lugares nos mapas de google e sinto a soidade dentro).
Todo isto viña a que a incomunicación leva ao seu contrario, porque nunca atopei xente máis amable que nas montañas máis remotas...
O que non sei e que facía a cegoña por aquel ceo tan xélido, nin se ela pensaba o mesmo de min...
