de parto

foto roubada á china Sun

Vai para vinte anos que morreu Bull. Case que non amencera cando espertei, saín da cama e fun ver ao meu can. Estaba tombado e cos ollos abertos e nerviosos, ao verme intentou moverse sen conseguilo. Axeonlleime, collín a súa cabeza entre as mans e dinlle a derradeira caricia. Sen dúbida, estaba a esperar por min, a relación dos cans e os donos é tan forte que pasan estas cousas, como nas películas de amores eternos. É así... Onte cando cheguei a casa Chispa estaba esperando nerviosa, facía buracos, escapaba cando os outros cans se lle achegaban, viña a min de novo... Prepareille un espazo para ela soa, pechei aos outros cans e ás poucas horas estaba todo feito. Cando abrín aos outros para que saudaran á camada un só ronquido lles fixou unha marca que non volveron traspasar, están atentos máis non pasan. Hai ronquidos para un, dous, ou máis metros... Os cachorros son preciosos, teñen a pel de aceite, son azabache puro. Chispa pasou de bulimia a anorexia en poucas horas... Se non atopo quen os queira terei que desfacerme de algúns antes que a maten... Ao final estamos atados ao ciclo da vida como o resto dos animais por moi listos que nos cremos...