foto roubada á china Sun
Vai para vinte anos que morreu Bull. Case que non amencera cando espertei, saín da cama e fun ver ao meu can. Estaba tombado e cos ollos abertos e nerviosos, ao verme intentou moverse sen conseguilo. Axeonlleime, collín a súa cabeza entre as mans e dinlle a derradeira caricia. Sen dúbida, estaba a esperar por min, a relación dos cans e os donos é tan forte que pasan estas cousas, como nas películas de amores eternos. É así... Onte cando cheguei a casa Chispa estaba esperando nerviosa, facía buracos, escapaba cando os outros cans se lle achegaban, viña a min de novo... Prepareille un espazo para ela soa, pechei aos outros cans e ás poucas horas estaba todo feito. Cando abrín aos outros para que saudaran á camada un só ronquido lles fixou unha marca que non volveron traspasar, están atentos máis non pasan. Hai ronquidos para un, dous, ou máis metros... Os cachorros son preciosos, teñen a pel de aceite, son azabache puro. Chispa pasou de bulimia a anorexia en poucas horas... Se non atopo quen os queira terei que desfacerme de algúns antes que a maten... Ao final estamos atados ao ciclo da vida como o resto dos animais por moi listos que nos cremos...
eu morro por ter un can dende hai anos. pero non sei qué me dá metelo na casa, sen finca. había un en Carnota ao que visitaba sempre que podía. mesmo quedaba a durmir comigo e ao coller o coche para marchar fitábame cos seus ollos tristes moi serio, como se non tivera dono, que o tiña. roubárono este agosto, uns malditos madrileños, ou valencianos. era tan chulo... agora róndame un can palleiro de ollos azuis e pelo negro, inmenso e intelixente. un día destes métoo na casa a fin de semana, para ver se quere durmir con nós. pero non vai sustituir o outro nin de coña... a xente tenche cada cousa... é case como se raptaran a unha persoíña...
ResponderEliminarpd: os donos do can roubado eran conscientes de que cando desaparecía tres días seguidos estaba comigo... e só estaba comigo. iamos dar longas voltas en bicicleta e perseguíame a todas partes...
ResponderEliminarfixéchesme pensar nel. o can Dimas. tan e tan chulo.
Teño unha filla que gosta moitísimo dos cans e os cans dela. Máis os cans son para sempre, porque nós, para eles, somos para sempre... é algo que ela aínda non entende de todo... Anímate e gardote un!
ResponderEliminarmmm... un cocker... son moi nerviosos... agradézocho, de verdade... pero ate que teña finca coido que non vou ter can. o día que teña un irei á perreira do concello. e o que vexa que máis se me achegar, gárdoo para min. perdoarásme? seguro que atopas donos, así pequeniños son tan chulos... pero que se lembren diso... son para sempre...
ResponderEliminarE eu que non quería máis cans na casa -xurei, que hei de ir pró inferno- agora estou desexando que pasen dous meses para escoller a Lima, que xa ten nome.
ResponderEliminarSara Jess, non son cocker, son fillos de setter irlandés e labrador retriever. A ver a quen saen!
estou intentando por todos os medios de buscar novos donos para o cadeliño. necesito fotos!!!
ResponderEliminare dicir, que me mandes fotos
ResponderEliminarXoanciño, é que non chegan as fotos do post?... xente interesada teño, o problema e que só queren cans e son todo cadelas... tes que vir venres ou sábado que xa terán os ollos abertos. Son preciosos...
ResponderEliminarÉ, os animais são para sempre mesmo!
ResponderEliminarBeijoca e boa sorte em encontrar quem os estime de verdade! (`_´)
Encontrarei Teté, obrigado.
ResponderEliminar