Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
De mi Banco de... Para que no me olvi... De Pancho Salmerón ...
-
Non teñas medo de mentir non é xa tempo a procurar amarre firme a este carocho sen alento, deixa estar. Pero non d...
-
Los senderos se reparten como venas por territorios propios en los paisajes para guiarnos en nuestros paseos, pero esta pr...
Olá, Condado!
ResponderEliminarA minha dúvida é se esses jovens, alguns já com 30 anos, ficarão satisfeitos em ver as famílias que os criaram atrás das grades, pagando assim pelas injustiças do passado (segundo percebi, não foram esses pais "adoptivos" que assassinaram as suas mães e familiares, limitando-se a criar as crianças que lhes foram entregues ilegalmente)...
Percebo que os pais que viram os seus filhos assassinados queiram ver os netos, mas não sei se trará grande satisfação aos próprios... ;)
En Bos Aires estiven nun acto das maes, había dous rapaces e unha moza que volveran cas aboas. Dixeron non gardar odio e agradeceron saber das súas vidas, da súa familia, do seu pasado. Todos concordaron en dalgunha maneira non sentirse plenamente daquelas familias que agora deixaban pois ao ser adultos preguntaron polos abós, polas fotos familiares, parecidos, etc. As aboas teñen unha equipa de psicólogos que son os que contactan, e cando hai demasiado rechazo o deixan. Se limitan a dar información e son eles, os adoptados os que veñen onda elas. Complicado, pero hai moitos xovenes, de casi a mesma edade que se están preguntando hoxe, na Arxentina, sobre a súa verdadeira identidade, e cando fan preguntas nas súas casas atopan silenzo e síntense apartados. Tampouco son así tódolos casos.
ResponderEliminarAdemáis dos adoptados, as aboas reclaman o paradeiro das vítimas, e por elas hoxe xuices de todo o mundo (Garzón) poñen no estrado aos responsabeis. Non conozo a ningún arxentino que non teña directa ou indirectamente familiares ou amigos represaliados e desaparecidos nesa dictadura (tamén galegos e españois). Non sei se coñeces a Juán Gelman, poeta arxentino que levou este ano o Premio nacional de Poesía (http://es.wikipedia.org/wiki/Juan_Gelman) el poema xxv de su libro SI DULCEMENTE (no se si está traducido al portugués) acaba así:
" El 26 de agosto de 1976 mi hijo marcelo ariel y su mujer claudia, encinta, fueron asesinados en buenos aires por un comando militar. el hijo de ambos nació y murió en el campo de concentración. como en decenas de miles de otros casos, la dictadura nunca reconoció a estos "desaparecidos". hablo de "los ausentes para siempre". hasta que no vea sus cadáveres o a sus asesinos, nunca los daré por muertos"
Já li a informação adicional, na verdade foi um grande drama para todos (excepto para os carrascos, que esses provavelmente ainda ganharam dinheiro com o assunto).
ResponderEliminarLi também alguns outros textos e poemas de Juán Gelman. Fiquei mais convencida, mas estou de partida para férias, quando voltar prometo informar-me melhor.
A solidariedade não dói!
Abraço e fica bem!
Boas ferias! e coidado cos bichos todos.
ResponderEliminarQuixera contarvos que a neta de Gelman non morreu. Non, nada diso. De feito, o poeta e a súa dona atopárona fai algun tempo. Chámase Macarena. E hoxe en día é unha compaña fortísima destes avós que atopou e que a atoparon.
ResponderEliminarObrigado por todo Torre, por esta información e por todas as que verques no teu blog.
ResponderEliminar