Lambepedras

Hai uns dias ao baixar dende a máis alta montaña do meu mar ata os mares de baixo, o vento frío do norte que durante todo o día levei de fronteira, foi perdendo forza coa mesma velocidade ca viaxe de volta pola estrada que pegada ao río leva ate meu pueblo. Un sapo enorme atravesou o camiño despois do asfalto, as nubes, pesadas tamén, circulaban en sentido contrario ao que eu levaba, empurradas polo alento dalgún vento do sul. O fin da tarde pintaba as montañas con trazos dificeis, escapando da mirada cotián. Cas primeiras pingueiras chegou o cheiro a ozono. Lonxe comezou a roncar unha tormenta que se mantivo así casi dúas horas. Despois calor e noite, o neboeiro crecendo no río e extraviando os sentidos de todo o que está vivono val. Baixei ao río e agucei os oídos ate escoitar como as raices das arbores se despegaban das beiras para que a illa do Ariño, como tantas outras, comezase o seu vagar silandeiro nun xogo de ida e volta polo río, sendo e non sendo ribeira ou barcaza semianclada na orela por nervios núos descendo dás árbores á auga agarimando a pel do río. Entre as augas revoltas que deixou a illa ao desplazarse tirei a rede atrapando entre pequenas troitas, bogas e ate caranguexos vermellos, dúas Lambepedras refregandose do soño en que durmían. Choio feito. Deixei as illas a navegar tranquilas e subín o camiño de casa coa saca de rede ás costas deixando un regueiro de ansiedade a palpitar no peito e no movemento das Lampreas. Todos os sons eran ocos entre a noite e neboeiro, os pasos, a cancela e os ladridos dos cans. Choio feito -repetinme- xa temos para celebrar unha primaveira máis os do racimo.