O retrato de Eliseo Alonso II

 

Oleo de Antonio Fernandez

Unha cortina branca, curta e bordada por baixo á maneira portuguesa, filtraba o sol da tarde esparramando a luz polas esquinas. No chan, a porta entreaberta proxectaba a arquitectura da súa fenda como un ele de pó brillante e máxico atravesado ás veces polo impertinente zunido das moscas. Sentado nunha pequena mesa con dous caixóns cerrados a cada lado, o Pintor deixábase ir pola escritura, acumulando na retina prodixiosa personaxes e escenas coñecidas, realidade escura do pobo seu, o que elixira para vivir despois de recorrer medio mundo cos seus pinceis, o mesmo pobo no que viñera ao mundo había tantos anos.

Pechou a porta tras el e pareceulle que apagaba a luz da tarde. Sombras. Remuiños de nubes negras. Goián iluminado entre a cornisa malcornada da tarde; despois cego, xa dezanove anos de cegueira. O Demetrio, cabalgando no capitán, virado de costas ao cabezal, ao mundo. A Nimia mirando as súas alpargatas rotas escoitando os foguetes da festa onda esperaba o seu namorado. O Pepiño escapando cara ao Brasil ata que acordou que non lle dera de comer ás cabras. A puta Pulítica coma un pataco tirado ao aire. A esconxurada deixandose afogar no río sen embarrar as súas augas de cristal. Estrela a soñar que non era a criada dos Bahamonde. O fadista coa orella comida polos ratos, as beatas, o disque e os fillos de puta... Os fillos de puta... Os poemas-contos paseaban a súa mente máis que como retratos, como pinturas ou escenas cinematográficas onde a luz perfilaba as personaxes convertendoas en metáforas, reais e escuras, do seu pobo, de todos os pobos.

Regresaba absorto nos seus pensamentos sen escoitar os saludos dos que con él se cruzaban. Un pequeno sorriso moveulle a comisura dos beizos ao recordar que fora quen recomendara saír da casa e do pobo a aquel rapaz, había uns anos. Un pequeno sorriso ao recordar o seu cadro: Semana Santa, e os ollos atentos do aprendiz de escritor. Un pequeno sorriso e a promesa de responder aquel regalo con outro. Case sen pensar, o Pintor volveu os seus pasos cara ó estudio e comenzou a pintar o retrato de Eliseo Alonso.