15.11.11
parte
No he logrado más que rasgar el aire al intentar llegar con una piedra a las nubes flotando sobre el agua. Cada vez que vuelvo sé que soy parte del nosotros que no se ha perdido. ¿Cuantas veces hemos estado en días iguales a este día, trazando curvas de caminos olvidados y rozando la felicidad con los dedos en este paisaje de silencio y ausencia?. Esto es el tiempo dado vuelta, con la chapa impecable y la tapicería sin uso apenas. Ni una duda contra el espejo de sus aguas. Al final me lo llevo, con las ruedas gastadas y sin seguro alguno, prefiero correr riesgos.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
De mi Banco de... Para que no me olvi... De Pancho Salmerón ...
-
Non teñas medo de mentir non é xa tempo a procurar amarre firme a este carocho sen alento, deixa estar. Pero non d...
-
Los senderos se reparten como venas por territorios propios en los paisajes para guiarnos en nuestros paseos, pero esta pr...
San Frutos aínda está no mesmo sitio?
ResponderEliminarOnde fica este paraíso?
ResponderEliminarHoces del río Duratón, Jonas...
ResponderEliminarÉ um paraíso para os abutres, ó Jonas!
ResponderEliminarLo de Sun non sei se irá con segundas...
ResponderEliminarOh sun:
ResponderEliminar...E quem te disse que eu não sou um abutre?
Hein?