28.6.11
salto
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
De mi Banco de... Para que no me olvi... De Pancho Salmerón ...
-
Non teñas medo de mentir non é xa tempo a procurar amarre firme a este carocho sen alento, deixa estar. Pero non d...
-
Los senderos se reparten como venas por territorios propios en los paisajes para guiarnos en nuestros paseos, pero esta pr...
Yo por si acaso no me asomaré a la barandilla...
ResponderEliminarBesos y buenas noches.
E eu nunca prescindi da rede, em todas as 'acrobacias'...
ResponderEliminarPor isso estou vivo, depois de tanta vida acrobática.
Tivemos sorte, ou tivemos cérebro?
A verdade é que só descobrimos que a vida é assim tão curta...depois dela nos ter vivido muito.
Pois.
E eu que teño vertixes desde un bambán... Quítame de aí. Como se a vida non fose deporte de risco bastante. En fin, cada cal e cada cal e dá para fotos chulas, iso si.
ResponderEliminarYo, cuando me tiré al vacío sin arnés ni red me rompí toda. Así, hecha añicos soy de todos modos mucho más feliz que antes. Aunque duele si.
ResponderEliminarCondado, leche... que me he emocionado.
ResponderEliminarOtras seguimos en el vacío esperando a que la cuerda nos detenga o que no se rompa la red con tanto peso... Será que aún no he aprendido a ajustarme el arnés? Pero en este vacío también soy mucho más feliz que antes, descolgada pero entera, por ahora.
ResponderEliminar