Viana do Castelo, 24 Abril. Uxía
25.4.09
cravos para rosa
Querida amiga. Paréceme que sempre haberá quen queira desfacerse dos simbolos para acabar co que simbolizan... Nada ven dado nunca... Para recoller temos que sementar, mais non unha vez, sempre, cada día, cada ano, sempre... Nos achantamos en trincheiras de dignidades e principios de todas as cores, para, simplemente, non facer nada, pero, iso si, poñemos o mellor de nós en destruír e criticar o que outros podan facer, ou intentar facer... Onte, despois dun concerto en Viana, cantamos "... quero ver e conhecer rosa branca..." e lembreime de ti. Estes días de reciclado de principios de boa vontade, esta península semella, entre cravos e Rosa, unha canción antiga e certamente triste que a min, un pouco parvo, dáme para pecharme, un pouco máis, no mar da miña man, xa me coñeces. Un beso, Rosa, xa nos vemos.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
De mi Banco de... Para que no me olvi... De Pancho Salmerón ...
-
Non teñas medo de mentir non é xa tempo a procurar amarre firme a este carocho sen alento, deixa estar. Pero non d...
-
Los senderos se reparten como venas por territorios propios en los paisajes para guiarnos en nuestros paseos, pero esta pr...
Qué hermoso.
ResponderEliminarPreciosa además esa foto "para ver".
Abrazo de 25, en 26.
Mágoa que algún se faga tan de rogar para tocar a guitarra cando hai artistas diante, como se el non fose tamén (tan ben) un artista (non, non dixen artista do arame...)
ResponderEliminarÉ isso mesmo: temos de semear para colher, ficar de braços cruzados, à espera que as coisas caiam do céu, só muito esporadicamente é que acontece, num daqueles dias de sorte...
ResponderEliminarOs símbolos só morrem, se nós deixarmos que eles morram!
Beijocas!