encargos

Ao saíren pola porta daquela tenda sentín o peso todo daquela muller batendo no chan e un sen fin de sons de todo tipo, que na caída arrastrara estanterías cheas de mercadoría. Tivera sorte, detiven o coche nunca rúela estreita e sen curiosos, andei un cacho pola rúa e na primeira tenda preguntei…”Voçé está con sorte”- díxome a muller- ”A Josefa de Lamego son eu, eu mesma, diga là então?”… Tiña un sorriso estúpido e miraba a través dunhas gafas de pasta grosa, grandes e gastadas. “Tiven sorte” – díxenlle- e ao mirarlle directamente aos ollos notei como aquel sorriso estúpido cambiaba a sorpresa e despois medo, sen se poder mover nin dicir unha soa palabra. O disparo debuxou unha mancha pequena na súa fronte deixándoa ríxida, como esperando algo, vendo quizais como eu gardaba a pistoliña no bulso e marchaba, a modo, do seu local. Tivera sorte, si. Despois de meses de choiva e frío, o sol trasmontano, en febreiro, invitaba a perderse, perderse sobre un banco de pedra abeirado ao Túa, durmiñar, despertar apenas escoitando un tordo, pechar os ollos e ver bolboretas por dentro, coma sombras, en branco e negro, calor, unha voz, lonxe... E máis encargos, viño aceite, toucinho de ceu e queijadas (isto para min)... Se eu fora rico estaria assim toda a vida, a vagar lento por onde apetecer, coma um rio programado para recomençar quando chegar ao mar, e sempre assim.. Agora por exemplo ficaria em Valpaços só por cear na taberna de Maria e amanha cedo tiraria até Régua para embebedar as minhas alegrias em douro doce, depois baixar a Beja mesmamente para cantar nos bares, dormir em Évora... Mas, há que trabalhar, é pois, nem viver se pode tranquilamente... Pa!...