16.2.09

encargos

Ao saíren pola porta daquela tenda sentín o peso todo daquela muller batendo no chan e un sen fin de sons de todo tipo, que na caída arrastrara estanterías cheas de mercadoría. Tivera sorte, detiven o coche nunca rúela estreita e sen curiosos, andei un cacho pola rúa e na primeira tenda preguntei…”Voçé está con sorte”- díxome a muller- ”A Josefa de Lamego son eu, eu mesma, diga là então?”… Tiña un sorriso estúpido e miraba a través dunhas gafas de pasta grosa, grandes e gastadas. “Tiven sorte” – díxenlle- e ao mirarlle directamente aos ollos notei como aquel sorriso estúpido cambiaba a sorpresa e despois medo, sen se poder mover nin dicir unha soa palabra. O disparo debuxou unha mancha pequena na súa fronte deixándoa ríxida, como esperando algo, vendo quizais como eu gardaba a pistoliña no bulso e marchaba, a modo, do seu local. Tivera sorte, si. Despois de meses de choiva e frío, o sol trasmontano, en febreiro, invitaba a perderse, perderse sobre un banco de pedra abeirado ao Túa, durmiñar, despertar apenas escoitando un tordo, pechar os ollos e ver bolboretas por dentro, coma sombras, en branco e negro, calor, unha voz, lonxe... E máis encargos, viño aceite, toucinho de ceu e queijadas (isto para min)... Se eu fora rico estaria assim toda a vida, a vagar lento por onde apetecer, coma um rio programado para recomençar quando chegar ao mar, e sempre assim.. Agora por exemplo ficaria em Valpaços só por cear na taberna de Maria e amanha cedo tiraria até Régua para embebedar as minhas alegrias em douro doce, depois baixar a Beja mesmamente para cantar nos bares, dormir em Évora... Mas, há que trabalhar, é pois, nem viver se pode tranquilamente... Pa!...

7 comentarios:

  1. Se agradece enormemente la visita; concédame un ratito para recrearme con efecto retroactivo no mar da sua man.

    Saludo.

    ResponderEliminar
  2. Vagar lento por donde se tengan ganas: un gran plan gran! Abrazo desde Buenos Aires (aunque muy calurosos).

    ResponderEliminar
  3. Un mar pequeño que cabe en una mano como podrá comprobar Ra.

    No se si podrás imaginar el invierno que estamos pasando acá Berlanga, ojalá saltase hemisferios al poner mis yemas sobre el mapa del mundo, ya no estaba...

    ResponderEliminar
  4. Nem viver tranquilamente se pode, é bem verdade!

    E como não tiveste tempo para essa doce e regada deambulação, TARUZ, vingaste-te e mataste a Josefa (virtualmente)???

    Abraço!

    ResponderEliminar
  5. Viño, aceite, toucinho de ceu e queijadas... Mataría por menos Teté...

    ResponderEliminar
  6. e que bem se come em régua deus santo!
    vamos ver se nos toca uma primitiva e podemos viver tranquilamente...
    beijos

    ResponderEliminar
  7. A ver se nos toca a todos e quedamos en Regua, ou perto...

    ResponderEliminar

                       De mi Banco de...              Para que no me olvi...              De Pancho Salmerón           ...