alicia

A cousa foi que puxen un anuncio no periódico para vender a miña moto e despois de tres días de chamadas sen interese de parte dos potenciais compradores, chamou, así dicía que se chamaba, Alicia. Comezou por dicirme a súa idade, vintecinco anos, estudante de económicas en Vigo -para contentar aos seus pais- que non tiña interese en comprar a moto, pois, aínda que gustaba delas, non sabía conducir, que chamaba buscando conversación e amistade, romper o círculo familiar que a afogaba, relacionarse con xente diferente, por exemplo un motero... Falaba rápido, non de nervios, máis ben de chica lista que expón unha teoría incrible ante un auditorio entregado, pensando que non vai chegar a tempo ao cine... Eu escoitábaa falar sen opinar, cando dicía que non tiña casco pero cazadora si, que podíamos quedar en un bar... E foi aí, que compoñendo ese sorriso estúpido de quen pensa que ten xa todo moi visto e moi vivido contestei: penso que te estás equivocando... Houbo un silencio largo, tenso, espeso... Pensei que se sentira descuberta e calaba preparando resposta... Silencio...Tamén que si era unha profesional debería estar preparada para situacións como esta... Nada... E así, dende o fondo de aquel silencio escuro veume a dúbida, a preocupación, a angustia... Bueno, dixen, vou colgar... Pero non colguei e ela tampouco. Debuxei personaxes posíbeis agardando no outro lado do teléfono, situacións desesperadas, loucura... Tan só facer un clic e esquecer isto, me dicía... Contestoume entón a personaxe máis temida, Alicia estaba desesperada, a chamada era unha oportunidade que ela mesma se daba, tocoume a min como podía tocarlle a outro, sen querelo estaba metido na súa historia e tocábame actuar: a miña personaxe tiña que intentar evitar un suicidio... Deberías relacionarte con xente da túa idade (dixen paternal), e, por suposto, non a través do periódico, nin do teléfono, é sempre máis fácil do que pensamos, todos pasamos malas rachas...

O do Bar, xa o dixen?. Non, non apareceu, aínda que nesa tarde dúas chamadas ao meu móbil fixéronme repetir o seu nome unha cantas veces, sempre cun interrogante ao final sen atopar resposta, Alicia?...

Ao día seguinte abrín as páxinas de todos os diarios locais sen atopar noticias de suicidios nin accidentes mortais inexplicábeis. Sentinme un gilipollas, un parvo, un bobo, alguén inmensamente relaxado...