crise

Abra el Acai / Andes


Perde coidado

aínda que estea mal vista a ostentación

heiche regalar o mellor sorriso do mercado,

iso si,

terás que gardalo para a nosa intimidade,

está mal visto

que os felices

nos exhibamos por aí...

balas de prata

a imaxe e da web, nunca estiven en NY

Alguén sabe onde podo comprar balas de prata? Non sei como matar as pantasmas que están a petar na miña porta

cores

De cando regresou, o meu abó

gardaba sobre o armario unha maleta

de cartón-pedra que nunca abría.

O dia que morreu acordei dela,

é toda a miña vida, dicía, e eu

pensaba na chave de tódolos secretos...

Unha foto en branco e negro o que alí había

unha luz lateral nos bidueiros detrás da casa

e de tan xoven, Nena,

miña aboa sentada sobre a herba.

Asomeime a ventá do seu cuarto

e agradecín o amañecer de bidueiros

que o bosque, coma un eco de cores, me traía.

doble vía

Notaba como crecía o enfado segundo se vestía. Sentía a voz dela ecoando pola habitación, sen dirección concreta ata que concentrou a mirada na súa boca, a boca que agora lle reprochaba falta de interese e atención cun non sei por que me chamas para isto… Sentouse na cama. A súa cabeza debuxou no ar o espazo que estaba a abrirse entre eles dous cun movemento en panorámica dende as costas dela ate os pes del, seus propios pes nus no chan, dous pes e unha tristeza pesada, espesa que ela non parecía ou non quería entender… Acórdaste de Xulio? -falou por fin- o meu amigo, máis dunha vez te falei del… Un accidente horrible, na autoestrada... Está totalmente roto, clinicamente morto dende onte a tarde… Precisaba de falar con alguén, é por iso que te chamei, precisaba de contalo, contarcho a ti… Chameite por iso…

Para cando el falou xa ela estaba vestida. Pechou a porta cando se foi, sen despedirse, sen unha palabra. En canto pisou a rúa, pulsou o botón do mando do coche, sentouse diante do volante e acelerou aloxándose rapidamente do motel sen dirección algunha. Prendeu a radio, as luces e o limpa parabrisas… Xulio, máis dunha vez te falei del… O limpa non daba despexadas do cristal do parabrisas as lágrimas que agora xa non quería conter ao recordar de novo o nome… Un accidente horrible… Está roto… Aparcou o coche fora da vía e case sen poder ver marcou de memoria un número no móbil que non tivo resposta. Apagou o limpa e xirou a chave de contacto. Ningún ruído, nada apenas, tranquilidade… Pensou na estrada, nos vehículos circulando dun lado e outro en sentidos sempre opostos, en que cando algo salpica dun lado a outro da dobre dirección non é máis que un reflexo, algo irreal creado pola velocidade á que nos movemos, algo imposible, un error… Prendeu de novo o coche e cambiou de carril circulando en dirección contraria. Había algo desconcertante no contraluz que un atardecer inmenso pintaba ante os seus ollos, enmarcado polo cristal do parabrisas do coche, no que se notaba a marca seca das bagoas que non mollaran o cristal. Un coche gris se aproximaba e viuno a el, conducindo e xirando a cabeza para ollala no mesmo intre de cruzarse, xusto antes de perderse como un punto no fondo do retrovisor…

alicia

A cousa foi que puxen un anuncio no periódico para vender a miña moto e despois de tres días de chamadas sen interese de parte dos potenciais compradores, chamou, así dicía que se chamaba, Alicia. Comezou por dicirme a súa idade, vintecinco anos, estudante de económicas en Vigo -para contentar aos seus pais- que non tiña interese en comprar a moto, pois, aínda que gustaba delas, non sabía conducir, que chamaba buscando conversación e amistade, romper o círculo familiar que a afogaba, relacionarse con xente diferente, por exemplo un motero... Falaba rápido, non de nervios, máis ben de chica lista que expón unha teoría incrible ante un auditorio entregado, pensando que non vai chegar a tempo ao cine... Eu escoitábaa falar sen opinar, cando dicía que non tiña casco pero cazadora si, que podíamos quedar en un bar... E foi aí, que compoñendo ese sorriso estúpido de quen pensa que ten xa todo moi visto e moi vivido contestei: penso que te estás equivocando... Houbo un silencio largo, tenso, espeso... Pensei que se sentira descuberta e calaba preparando resposta... Silencio...Tamén que si era unha profesional debería estar preparada para situacións como esta... Nada... E así, dende o fondo de aquel silencio escuro veume a dúbida, a preocupación, a angustia... Bueno, dixen, vou colgar... Pero non colguei e ela tampouco. Debuxei personaxes posíbeis agardando no outro lado do teléfono, situacións desesperadas, loucura... Tan só facer un clic e esquecer isto, me dicía... Contestoume entón a personaxe máis temida, Alicia estaba desesperada, a chamada era unha oportunidade que ela mesma se daba, tocoume a min como podía tocarlle a outro, sen querelo estaba metido na súa historia e tocábame actuar: a miña personaxe tiña que intentar evitar un suicidio... Deberías relacionarte con xente da túa idade (dixen paternal), e, por suposto, non a través do periódico, nin do teléfono, é sempre máis fácil do que pensamos, todos pasamos malas rachas...

O do Bar, xa o dixen?. Non, non apareceu, aínda que nesa tarde dúas chamadas ao meu móbil fixéronme repetir o seu nome unha cantas veces, sempre cun interrogante ao final sen atopar resposta, Alicia?...

Ao día seguinte abrín as páxinas de todos os diarios locais sen atopar noticias de suicidios nin accidentes mortais inexplicábeis. Sentinme un gilipollas, un parvo, un bobo, alguén inmensamente relaxado...

canción absurda

As veces miro polos prismáticos ao revés...

Tengo un zapato roto, se me ha salido un dedo

Aunque será mejor que no piense hoy en ti

Me haces tanta falta que

correría el peligro de no pensarte a ti

Tengo un zapato roto

No quiero ni pensarlo

Aunque es difícil no imaginarlo

Además ahora estoy casi desnudo

y el estribillo del disco repite no te vayas más

Tengo un zapato roto

No quiero ni pensarlo

Aunque es difícil no imaginarlo

Aunque es difícil no imaginarlo