Son máis os secretos
que os corazóns a andarme polo peito
Todos andamos, de a un,
peldaños de coñecemento,
sexan escadas, sexan pedras onda o río
Para romper a tearaña
que teceu tantos medos
Para ver a vida a través
do amor que sentiu quen eu quixen,
quen eu quero
Para facer tan miña a melodía
que antes sentiu xa outro,
e antes outro...
Quén me pode acercar ese bastón
que necesita da miña man?
E, tí, Montxo!...
Xa non me lembra se vin ou non esa película. Hai bastóns para a memoria?
ResponderEliminarPois eu teño casi un mes para relamerme coa perfección e a boa música...
ResponderEliminarHay un comentario mío en Madrid, míralo y a ver si me dices que es.
ResponderEliminarLo sabía. A ver, ¿cuándo quieres que te de clases de figuras musicales? Saqué un 9'5 en el examen del conservatorio...
ResponderEliminarEu a julgar que ias dirigir uma orquestra metafórica e afinal trata-se de um filme?
ResponderEliminarIsto de escrever por charadas não é para mim... :)
Beijocas e bom Domingo!
para facer tan miña a melodía/que antes xa sentiu outro... fez-me pensar!
ResponderEliminarbeijos
Andei pelas 'viajes de mi abuela'...
ResponderEliminarTambém viajando...
Obrigado.