13.1.09

río

Baixei cediño ao río para mirar o frío levantarse da auga con as primeiras luces. Os mariñeiros recollían as redes animando ás lampreas: ven bonitiña, ven… Sobre a vella pesqueira había un neno encollido atendendo unha cana… Era a foto dun tempo repetido en que a vida madrugaba para pendurar música por riba das palabras ou reflectir acentos de ponlas e de nubes sobre as augas do río e por dentro dos ollos de comida dun neno que aínda espera da vida unha picada…

6 comentarios:

  1. Estas fotos así sempre me recordan as que nos ensinan no frenopático cun borrón de tinta nun papel dobrado pola metade para nos descubriren as profundidades da mente.

    ResponderEliminar
  2. Pois esta, se a pos vertical, é unha das dúas columnas vertebrais do río

    ResponderEliminar
  3. os nenos nunca perdem a esperanza nim uma picada!
    beijos

    ResponderEliminar
  4. E não é que parece mesmo uma coluna vertebral? Fantástica foto!

    O rio é o Minho?

    Mal dos meninos se não esperarem da vida uma "picada"... (`_^)

    Beijocas!

    ResponderEliminar
  5. Anónimo27.1.09

    que flipada de fotografía! gustei inmenso!

    ResponderEliminar
  6. O rio é o Minho. É a foto da coluna vertebral duma lampreia das que nem gostas de ver na rede Teté...

    Está ben saber que cando non escrebes é que non gostas Sarajess...

    ResponderEliminar

                       De mi Banco de...              Para que no me olvi...              De Pancho Salmerón           ...