13.1.09
río
Baixei cediño ao río para mirar o frío levantarse da auga con as primeiras luces. Os mariñeiros recollían as redes animando ás lampreas: ven bonitiña, ven… Sobre a vella pesqueira había un neno encollido atendendo unha cana… Era a foto dun tempo repetido en que a vida madrugaba para pendurar música por riba das palabras ou reflectir acentos de ponlas e de nubes sobre as augas do río e por dentro dos ollos de comida dun neno que aínda espera da vida unha picada…
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
De mi Banco de... Para que no me olvi... De Pancho Salmerón ...
-
Non teñas medo de mentir non é xa tempo a procurar amarre firme a este carocho sen alento, deixa estar. Pero non d...
-
Recogí las horas amontonadas por los rincones para construir el puzzle de aquel tiempo que no llegaré a armar Y una canción que pretende m...
Estas fotos así sempre me recordan as que nos ensinan no frenopático cun borrón de tinta nun papel dobrado pola metade para nos descubriren as profundidades da mente.
ResponderEliminarPois esta, se a pos vertical, é unha das dúas columnas vertebrais do río
ResponderEliminaros nenos nunca perdem a esperanza nim uma picada!
ResponderEliminarbeijos
E não é que parece mesmo uma coluna vertebral? Fantástica foto!
ResponderEliminarO rio é o Minho?
Mal dos meninos se não esperarem da vida uma "picada"... (`_^)
Beijocas!
que flipada de fotografía! gustei inmenso!
ResponderEliminarO rio é o Minho. É a foto da coluna vertebral duma lampreia das que nem gostas de ver na rede Teté...
ResponderEliminarEstá ben saber que cando non escrebes é que non gostas Sarajess...