Vexo o mundo a través dun cristal que as veces abres tú e sempre pecho eu. O egoismo me leva a ocupar territorios que sinto como propios A miña casa, os meus cans… Permaneces sentada diante do horizonte Non sinalas, pero estás... sempre estás A certeza do sangue, a certeza da sede… Dígoche que estou triste se non estás comigo e minto... simplemente non son se non estou contigo Xa o dixen... territorios que sinto como propios...
Levanta a patiña... Hihihi!
ResponderEliminarVou facer como que non escoito...
ResponderEliminarTerritórios que sentimos próprios, são "invadidos" mesmo por aqueles que amamos... (`_^)
ResponderEliminarGostei muito do teu poema, principalmente por ser tão... sincero!
Bom fim de semana, condado!
A miña aboa tiña esa certeza, a presenza, aquilo do que partes para calquera cousa. É algo que eu admiro moito e fago territorio propio, meu, o que me fai ser como son... Aínda que non goste demasiado polo que vexo. Unha pena...
ResponderEliminarSaúdos Teté
Pareceuche mal o da patiña? Tranquilo, todos defendemos territorios. E ás veces os chistes malos son unha forma de combatir a emoción.
ResponderEliminarPositiva-mente-a-túa-a-veces...
ResponderEliminar