
Al fondo del comedor el retrato de sus abuelos ordenaba el tiempo en blanco y negro mirando fijamente a los ojos del futuro que ahora él representaba. Nunca llamaba para entrar en aquella casa pues sabía que lo reconocía y sentía que le hablaba como si no hubiera salido nunca de allí. Unas veces más tarde que otras pero siempre regresaba y jamás se le pasara por la cabeza no volver. De alguna manera, se dijo, ella me pertenece y yo también a ella.
El tiempo no se detiene nunca, las fotografías son el marca páginas de nuestra vida y los retratos nos miran de frente porque anhelan memoria. Con esa intención fueron hechos, para que podamos medir el tiempo desde su recuerdo...
Que tarden en colgar o noso retrato da parede, se é que temos que o colgue, que esa é outra. Non me fagas caso, xa sabes que digo chorradas, cando me tocan a fibra.
ResponderEliminarQuedar suspendidos do noso recordo, unha nova mirada, unha historia nova...
ResponderEliminarA casa da miña avoa é todo un santuario fotográfico en blanco e negro. Ás veces pérdome polas paredes e síntome como noutra dimensión.
ResponderEliminarGrazas pola túa visita!
Sun: Entón a moto a carretera e o horizonte non son un retrato? E colgado da rede nin máis nin menos...
ResponderEliminarAfontiala: Cada mirada é unha nova historia?
Sara Jess: O condado é un viño olvidado nas mesas de moda. Só é por iso o meu nome, por reivindicar o caldo que a min me trae máis recordos. Son asiduo do festival da poesía, do café minhotinha e do condado con xamón brando e pan blanco de calquera taberna de Cans, por exemplo.
Avelaíña: Un pracer entrar na túa páxina