Al fondo del comedor el retrato de sus abuelos ordenaba el tiempo en blanco y negro mirando fijamente a los ojos del futuro que ahora él representaba. Nunca llamaba para entrar en aquella casa pues sabía que lo reconocía y sentía que le hablaba como si no hubiera salido nunca de allí. Unas veces más tarde que otras pero siempre regresaba y jamás se le pasara por la cabeza no volver. De alguna manera, se dijo, ella me pertenece y yo también a ella.
El tiempo no se detiene nunca, las fotografías son el marca páginas de nuestra vida y los retratos nos miran de frente porque anhelan memoria. Con esa intención fueron hechos, para que podamos medir el tiempo desde su recuerdo...
Que tarden en colgar o noso retrato da parede, se é que temos que o colgue, que esa é outra. Non me fagas caso, xa sabes que digo chorradas, cando me tocan a fibra.
ResponderEliminarQuedar suspendidos do noso recordo, unha nova mirada, unha historia nova...
ResponderEliminarcondado vén polo Condado Parandata? nas propias e propicias zonas do Sur Galego?
ResponderEliminardesculpa a miña intromisión, pero é que me pica a curiosidade, son de por alí preto...
A casa da miña avoa é todo un santuario fotográfico en blanco e negro. Ás veces pérdome polas paredes e síntome como noutra dimensión.
ResponderEliminarGrazas pola túa visita!
Sun: Entón a moto a carretera e o horizonte non son un retrato? E colgado da rede nin máis nin menos...
ResponderEliminarAfontiala: Cada mirada é unha nova historia?
Sara Jess: O condado é un viño olvidado nas mesas de moda. Só é por iso o meu nome, por reivindicar o caldo que a min me trae máis recordos. Son asiduo do festival da poesía, do café minhotinha e do condado con xamón brando e pan blanco de calquera taberna de Cans, por exemplo.
Avelaíña: Un pracer entrar na túa páxina
entón igual nos vemos no festival de Cans. nunca merco entrada para as curtas, así que poderás atoparme na barra que sempre montan no adro da igrexa. alí sempre brindo cos colegas dicindo Chimpín, en lugar de chin chin. o Condado é o paraíso para min. por iso, sempre que podo, visítoo. Ponteareas é un vicio pola xente dalí. Arbo é unha marabilla porque alí frorece a primavera antes que en ningures. nas Neves teño pendente unha festa en agosto, e sempre é un pracer fitar Monçao sentada na muralla de Salvaterra imaxinando que se lle pode roubar unha hora ó tempo.
ResponderEliminarapertas minhotas