15.11.11
parte
No he logrado más que rasgar el aire al intentar llegar con una piedra a las nubes flotando sobre el agua. Cada vez que vuelvo sé que soy parte del nosotros que no se ha perdido. ¿Cuantas veces hemos estado en días iguales a este día, trazando curvas de caminos olvidados y rozando la felicidad con los dedos en este paisaje de silencio y ausencia?. Esto es el tiempo dado vuelta, con la chapa impecable y la tapicería sin uso apenas. Ni una duda contra el espejo de sus aguas. Al final me lo llevo, con las ruedas gastadas y sin seguro alguno, prefiero correr riesgos.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
De mi Banco de... Para que no me olvi... De Pancho Salmerón ...

-
Non teñas medo de mentir non é xa tempo a procurar amarre firme a este carocho sen alento, deixa estar. Pero non d...
-
Recogí las horas amontonadas por los rincones para construir el puzzle de aquel tiempo que no llegaré a armar Y una canción que pretende m...
San Frutos aínda está no mesmo sitio?
ResponderEliminarOnde fica este paraíso?
ResponderEliminarHoces del río Duratón, Jonas...
ResponderEliminarÉ um paraíso para os abutres, ó Jonas!
ResponderEliminarLo de Sun non sei se irá con segundas...
ResponderEliminarOh sun:
ResponderEliminar...E quem te disse que eu não sou um abutre?
Hein?