25.3.08

Agustín Diaz Blanco

De venres a domingo estivemos buscando unha chea de xente nas Ribeiras do Lea ao periodista Agustín Diaz Blanco. Si alguén o atopa, que avise. Non é que se perdera -é dos poucos que saben dos camiños que non veñen nos mapas- é por nós, somos nós os que andamos perdidos, quen precisamos del...

Escapada tras la santa semana




Respirar no solo le interesa a mis pulmones. Dos días libres después de tanto festivo se llama oxigenación. Es importante el mar, siempre a la espalda, mientras subo lo más alto que puedo buscando islas que se perdieron hace mucho tiempo a la mirada de los hombres, por su incomodidad y su nostalgia del tiempo, ese que solo miden los pastores. Ayer hacía un frío de cristal y sin embargo el pastor del que hablo se sentaba en lo más alto, entre aquel mar de piedras que se elevan como olas enormes apoyándose unas en otras, engrandeciendo el paisaje sobre los valles y los ríos. Se cubría del viento con una manta en vez de refugiarse como hacían las vacas que cuidaba. Como no me respondía me acerqué hasta donde estaba. De su regazo salió un cachorro a saludarme. Me di cuenta enseguida que no me oía, leía con dificultad de mis labios y me explicó, como pudo, los puntos que desde allí se divisaban y lo lejos o muy lejos que estaban de nosotros. Volví la vista atrás tras despedirme, el cachorro otra vez en su regazo, la manta cubriéndolos y los ojos de ambos alegrándose de mi visita.
El mar del Laboreiro se derrama en ríos y regueros por valles cortados a navaja y caminos que muchas veces acaban o comienzan allí; que solamente se comunican, entre ellos y con el exterior, a través de la herida; que lo que bajas, lo subes.
Hace unos días me compré en una librería de viejo, en la feria de Valladolid, una edición desconocida de libros de cocina de Vázquez Montalbán y de su detective Carvalho, una joya. En Castro hacen uno de los panes más ricos que he comido, eso es para mi la mejor señal de bienvenida. Aquí me gustaría ver a Carvalho degustando el cabrito montañés, el bacalhau con migas de milho o, como yo, pellizcando pan de pasas y nueces mientras hago camino.

19.3.08

O retrato de Eliseo Alonso II

 


Unha cortina branca, curta e bordada por baixo á maneira portuguesa, filtraba o sol da tarde esparramando a luz polas esquinas. No chan, a porta entreaberta proxectaba a arquitectura da súa fenda como un ele de pó brillante e máxico atravesado ás veces polo impertinente zunido das moscas. Sentado nunha pequena mesa con dous caixóns cerrados a cada lado, o Pintor deixábase ir pola escritura, acumulando na retina prodixiosa personaxes e escenas coñecidas, realidade escura do pobo seu, o que elixira para vivir despois de recorrer medio mundo cos seus pinceis, o mesmo pobo no que viñera ao mundo había tantos anos.

Pechou a porta tras el e pareceulle que apagaba a luz da tarde. Sombras. Remuiños de nubes negras. Goián iluminado entre a cornisa malcornada da tarde; despois cego, xa dezanove anos de cegueira. O Demetrio, cabalgando no capitán, virado de costas ao cabezal, ao mundo. A Nimia mirando as súas alpargatas rotas escoitando os foguetes da festa onda esperaba o seu namorado. O Pepiño escapando cara ao Brasil ata que acordou que non lle dera de comer ás cabras. A puta Pulítica coma un pataco tirado ao aire. A esconxurada deixandose afogar no río sen embarrar as súas augas de cristal. Estrela a soñar que non era a criada dos Bahamonde. O fadista coa orella comida polos ratos, as beatas, o disque e os fillos de puta... Os fillos de puta... Os poemas-contos paseaban a súa mente máis que como retratos, como pinturas ou escenas cinematográficas onde a luz perfilaba as personaxes convertendoas en metáforas, reais e escuras, do seu pobo, de todos os pobos.

Regresaba absorto nos seus pensamentos sen escoitar os saludos dos que con él se cruzaban. Un pequeno sorriso moveulle a comisura dos beizos ao recordar que fora quen recomendara saír da casa e do pobo a aquel rapaz, había uns anos. Un pequeno sorriso ao recordar o seu cadro: Semana Santa, e os ollos atentos do aprendiz de escritor. Un pequeno sorriso e a promesa de responder aquel regalo con outro. Case sen pensar, o Pintor volveu os seus pasos cara ó estudio e comenzou a pintar o retrato de Eliseo Alonso.

Sil




Chaman de casa, morreu Sil.
Eu pensei nas ribeiras sagradas que percorrín ao seu lado, en mañás de comer a neboa e tardes de durmir ao sol despois de camiñadas perseguindo cheiros de perdices. Podería debuxar nun mapa de Galicia, León e Trasosmontes, as serras, prados e camiños de pastor que andamos xuntos.

18.3.08

O mar da miña man





Tirei do mar da miña man
o sal que puiden na túa boca
o sal
o sal que puiden na túa boca

Non sei o tempo que pasou
a sede fai reviravoltas
a sede
a sede fai reviravoltas

Unha espera de tardes e leitos sumerxidos
Alguém chama, nalgures sempre hay alguén que chama
E cada vez máis perto, e cada vez máis perto

Tirei do mar da miña man
o sal que puiden na túa boca
o sal
o sal que puiden na túa boca

Non sei o tempo que pasou
a sede fai reviravoltas
a sede
a sede fai reviravoltas

Abre os ollos a modo, unha mirada, un pozo
para encher de palabras a contar tantas cousas
E cada vez máis perto, máis perto cada vez, máis perto

O retrato de Eliseo Alonso I




O correo foi puntual aquel día tamén. O carteiro aproveitou, coma todos os días, para botar unha parolada co pintor. Atreveuse incluso a dar a súa opinión sobre o lenzo que había no cabalete... Tiña que ver á Rula, a miña vaca. Non é por nada pero é máis bonita ca estas do cadro. Un día calquera avísoo, cando estea a pacer polo Ariño, para que a pinte... Hoxe o pintor tiña un paquete postal.... É do Seíto, o que emigrou, a Arxentina, polo que vexo. Non é mal rapás anque non sei porque tuvo que emigrar se non lle facía falta... Ao pintor non lle parecía mal que o carteiro se interesase pola súa correspondencia, nin mal nin ben, non lle importaba... Ala, que sexan boas as noticias ¡Ata mañá!... Colleu o paquete con coidado e polo tacto soubo que se trataba dun libro... Contos do Miño. Editorial Mundo Gallego. Buenos Aires 1955

17.3.08

diapositiva / para Xulia




Si mojase el papel que resguarda el envés de una fotografía
si rascase en su piel para ver al trasluz lo que esconden los días
lo que no puedo ver, lo que escapa a mis dedos
lo que se aleja al tiempo del tiempo,
como un eco que te lleva consigo
a un lugar que no alcanzo y presiento de olvido.
Si a través de las capas, al buscar, encontrase
un por qué transparente escondido detrás,
tras los granos de plata
que no quisieron darse a mi mirada, antes...
qué piedra en el espacio...
cuando cierro los ojos añorando aquel tiempo, ahora...
el paso de los años
repitiendo que también tú te has ido, como un eco, también,
a recorrer la línea del horizonte, incierto.

7.3.08

Busco casa

La casa que yo busco ha de estar necesariamente sobre un valle y tener un horizonte enfrente, una frontera, un lugar a donde ir y de donde volver atravesando un puente, sobre un río que cante. Tiene que ser grande para que quepan todos mis recuerdos y los recuerdos mismos si llegan sin avisar, empujando sin más la puerta e instalándose por unos días, por una temporada o tal vez para siempre. La quiero suficientemente alejada de mi pasado como para no perderme ni abandonarme tampoco entre sus brazos. Habrá sin duda una huerta pequeña que me conecte con la tierra, con los primeros sabores. Tendrá un ciruelo, un cerezo, un manzano, una higuera, un olivo y naranjos calientes. A un lado del espacio limpio, delante de la puerta de entrada, un banco de madera bajo un arbol de Júpiter. Cerca del camino que llega, en el naciente, un ciprés alto, como un faro. De piedra las esquinas y, las paredes, por donde subirán hilos de enredaderas, ocres. Al poniente una mesa, una chimenea, una guitarra y poco más, tras una galería que esperará conmigo a que el sol dibuje día a día colores a la tarde.

                       De mi Banco de...              Para que no me olvi...              De Pancho Salmerón           ...